چند روزی بیش تا محرم نمانده ، محرمی که پیش روست ، محرمی که انگار می خواهد مانند تمام محرم های دیگر بیاید و برود . اما ! اما نه ! این محرم را دیگر نمی زارم قربانی شود ، این محرم باید محرم من باشد ، باید نقطه ای برای شروع باشد ، باید بتوانم حرفهایم را با تو بگویم ، بس است دیگر! بس است آن محرم هایی که آمد و رفت و من نتوانستم برایت حرف بزنم ، نتوانستم دردم را بگویم ، نتوانستم بگویم که من هم هستم ، اینجا ! این پایین ، گوشه ای از یک تکیه یا حسینه زانُوانم را به بغل گرفتم و می خواهم با تو سخن بگویم ، می شنوی ؟! آقا ! می شنوی شکوه هایم را ؟! می شنوی ؟! زیر لب فقط یک چیز می گویم ، آن هم حسین ! دوباره محرمت آمد ، دوباره دست و دلم می لرزد . دیگر وقت آن رسیده است که با دست لرزان دامانات را بگیرم . سلام آقا ! سلام حسین ، امام غریب !  با من از خودت بگو ،  از اینکه چه شد حج را نیمه تمام رهــا کردی ؟! از اینکه در راه کربلا چه گذشت ؟! بگو چرا بعضی از نزدیکان را با خود نبردی اما خودت به دنبال غریبه ها رفتی؟!  مثل آن زمانی که وهب را صدا کردی . شنیده ام در مسیر با کاروان شما مواجه شد . همان جا پیش خودت اسلام آورد ، خودش به همراه  مادر و همسرش. عقدش را هم خودت خواندی ، اسمش را هم که خودت عوض کردی و “وهب” گذاشتی . وهب یعنی هدیه. 17 روز گذشت و بازهم صدایش کردی . گفتی دست مادر و همسرت را بگیرو برو ، جواب داد : مگر قرار نبود بمانم؟ او طعم با تو بودن را چشیده بود ، حق داشت که نرود .حق داشت بماند و برایت خون دهد .او ماند و خون داد !  از مسلمان شدن تا شهادت و ماندن همیشگی پیش تو فقط 17 روز طول کشید .17 روز ! به من بگو میان من و تو چند روز ، چند هفته یا چند سال فاصله است؟!  آقا ! اصلاً بزار راحت تر برایت بگویم !  این حرفها بهانست ! این ها را گفتم تا به یادت بیاورم داستان کربلا را . دوست داری بیشتر برایت بگویم ؟! مهربانی هایت را به رخت بکشم ؟! بگویم داستان من الغریب الی الحبیب را ؟!  بگویم حکایـت “ زُهیر” را ؟!  بگویم حکایت “حُـر ” را ؟! خودت خوب یادت هست که ! خودت آن شبی که حُر پشیمان شد یادت نیست ؟! خودت شب دهم یادت نیست ؟! آن شب که یارانت بین انگشتانت بهشت را دیدند یادت نیست ؟! داستان اهلا من العسل را یادت نیست ؟! داستان امیـری حسین و نعم الامیـر هم یادت نیست ؟

داغ دلت تازه شد ؟! عیبی ندارد که ! این محرم را باید با هم روضه بخوانیم ،  من که تو را خوب می شناسم . می دانم که چه قلب رئوفی داری ، می دانم دلت برای  روضه های ما تنگ شده است . پس فراق بس نیست ؟! دوری بس نیست ؟! تو که  میدانی ما هم دلمان برایتان تنگ شده است . اگردلم روزی برایت تنگ نشود آن روز را روز مرگم قرار بده!

حرفم تمام، دیگر چیزی برای گفتن نیست،

فقط من، تو و حکایت "یا ابن شبیب ان کنت باکیا لشی ء فا بک للحسین ع ".

.: پی نوشت:

   یک مطلب قدیمی، چاپ شده در نشریه ثار، ویژه نامه همایش عاشورا پژوهی ، آذر 89

.:طرح نوشت: