ابتدا تویی!

ابتدا تویی! نه آن چیز دیگر، متن هم ندارد، انتهایش هم صدق الله العلی و العظیم!

راستش را بخواهی!

راستش را بخواهی چند وقتیست دلم گرفته ! کاش دستم را رها نمی کردی، سردرگمم! به سر در گمی کلاف پیرزنی که خواست یوسف را بخرد! 

منِ مسکین! آن مایه ندارم که خریدار تو باشم که عزیز! 

من مسکین تر از پیرزن کلاف دار هستم، حداقل یک کلاف داشت! من ندارم؛ من هیچ چیزی ندارم که بدرد تو بخورد! که با تو سنخیت داشته باشد! 

راستش بخواهی دیگر امید هم ندارم!  شده ام مثل یک نفس بریده در رینگ بُکس! با این تفاوت که هر که رسید زد! 

اما هرقدر کثیف هم شده باشم،  باز هم دوستت دارم! منکرش نشو!

اماتر! خودت دستم رو بگیر!

همین دیگر.

یه بنده خدایی گفت چرا اعصاب پستای وبلاگت خورده!

گفتم که خب ما هر وقت اعصابمون خورده یه چرت و پرتی مینوسیم اینجا! اگه حالمون خوب باشه که میریم پی زندگیم ، وبلاگ آپ نمیکنیم.

والا!

هوای تو!

امید غریبان تنها کجایی؟!

فعلا همین!

خسته شدیم بس که حرف زدیم، بس که نامه های طولانی و مثلا ادبی نوشتیم!

همین یک سوال بس است! امید غریبان تنها کجایی؟

شعرش هم هست تازه! بعدش می گوید: دلم جز هوایت هوایی ندارد!

همین!

اثبات عاشقی

وجودت اثبات عاشقی‌ست، اثبات همه‌ی دوست داشتن‌ها! با هر نگاه که به واقعه می‌نگرم، تو هستی، آن هم وسط میدان! این همان اثبات عاشقی‌ست! که اگر تو متولد نمی شدی، عشق در همان صحرا دفن می‌شد و ما هم برای عاشقی آواره می‌شدیم! مانند قوم موسی!
خوش به حال پدرت، ای زینت پدر!  خوش به حال مادرت، ای انیس مادر، خوش به حال برادرت، ای عزیز برادر! ای زینب!

رفاقت!

سنخیت من و تو چیست مخاطب؟! نمی فهممش!

همانطور که سنخیت یه تیر سه شعبه بزرگ با یک گلوی شش ماه را.

بگذریم.. .

راستی!
من و رفاقت با تو ؛ حیف از تو .. .

بگذریم!

بگذریم راحت ترین کلمه ای که این روزها به زبانم می آید!

می گذریم ، می گذرد!

و هر چه هم درد است از این گذشتن هاست!

مثل همان قدم های آخر کنار ساحل، که جایش را موج با خود برد!

بگذریم!

حالا من ماندم و ساحل و جای پای یادت بر دل! 

.:

این بار هوای ساحل عجیب دلگیر بود! به دلگیری نامه رنجروی سکانس آخر تنهای تنهای تنها!

آواره‌ی صحرا!

جمعه است! سراغ دلم را اگر بگیری، آواره‌ی صحراست! همان صحرایی که حسیـــن آواره‌اش اســت! می‌شنوم صدای هل من ناصرت را! اما کجایی؟ آواره‌ی کدام صحرا! کجای این عالم نشسته‌ای و لا حول و لا می‌گویی؟! چرا برای من هم از آن من الغریب الی الحبیب‌ها نمی‌نویسی! اینبار دنبال من هم بیا، همانگونه که دنبال وهب مسیحی رفتی! اینبار صدایم کن!

نوزدهم!

.: تا خواندم یا جابرالعظم الکسیر¹، یادم آمد به فرق شکسته مولا!

پ ن: 1: ای بست دهنده ی استـــــخوان شکستـه!

            حلالیت میطلبم، حتی برای سـرسـوزن ها!

با تو!

دلم نه باران می خواهد، نه آسمان آبی! هوای پاک هم!
من همان هوای آلوده ی بی باران، با آسمانی که به سختی دیده می شود را می خواهم، اما با تو!

کجایی!

با این که میدانم بازهم دروغ می گویم! اما برای آرزوهای شب آرزو ها بیا!

چقدر دلم هوایتان را کرده امروز! همین امروز که مایوس ترینم!

کجایی؟!

هَلْ مِنْ مُعینٍ فَأُطیلَ مَعَهُ الْعَویلَ وَالْبُکاءَ؟

بگذریم از حرف های همیشگی!