بگذریم راحت ترین کلمه ای که این روزها به زبانم می آید!
می گذریم ، می گذرد!
و هر چه هم درد است از این گذشتن هاست!
مثل همان قدم های آخر کنار ساحل، که جایش را موج با خود برد!
بگذریم!
حالا من ماندم و ساحل و جای پای یادت بر دل!
.:
این بار هوای ساحل عجیب دلگیر بود! به دلگیری نامه رنجروی سکانس آخر تنهای تنهای تنها!
.:.
این روزها هوای شهرمان بارانی ست.
...
همین طرح با سایزی متفاوت
جمعه است! سراغ دلم را اگر بگیری، آواره‌ی صحراست! همان صحرایی که حسیـــن آواره‌اش اســت! می‌شنوم صدای هل من ناصرت را! اما کجایی؟ آواره‌ی کدام صحرا! کجای این عالم نشسته‌ای و لا حول و لا می‌گویی؟! چرا برای من هم از آن من الغریب الی الحبیب‌ها نمی‌نویسی! اینبار دنبال من هم بیا، همانگونه که دنبال وهب مسیحی رفتی! اینبار صدایم کن!
آه ای مسلم!
برای من ابتدای محرم یعنی تو! تو و آن کوچه های بی وفای کوفه!
غربت تو به اندازه‌ی مُهرهای نشسته بر نامه‌هایی بود که جوهرشان هنوز خشک نشده بود!
"به راستى که همه مردم به انتظار تو هستند، و رأى و نظرى جز تو ندارند، پس بشتاب، بشتاب اى فرزند رسول خدا! باغ‌ها و بوستان‌های سرسبز و میوهها رسیده و زمین پر از گیاه و درختان برگ بر آوردهاند، هرگاه ارادهات تعلّق گیرد، قدم رنجه فرماى. چه بر لشکرى وارد می‌شوى که براى تو آراسته و آمادهاند.. ."
چه شد آن همه اشتیاق کوفیان! چوب تنه های آن درختان نیزه شد و میوه ها آذوقه‌ی همان لشکر، اما نه برای حسین!
تمام غم تو آن نامه‌های لعنتی‌ست! اما مسلم سال‌هاست تمام درد ما هم همان نامه هاست! هرسال به عرفه که می‌رسیم دلمان همان آشوبی می‌شود که دل تو شد!
آه ای مسلم، برای من ابتدای محرم آن آب خونین از لب‌های توست! آن آبی که نخوردی!
چه عاشقانه حسین در صحرای عرفات به رگهای گردنش قسم می داد و تو در بام دارالعماره برای او رگ گردن بریدی!
آه ای مسلم! ای سفیر غریب!
کاش بودی آن دم که حسین فریاد این مسلم سر داده بود!
کاش بودی، کاش بودیم!
.:.
به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسند، خاطره‌های از آن هفت سال و اندی زندگی که با هم داشتیم!
گاهی نبودنت آن‌قدر.. .
بگذریم، بهتر است حرف‌هایم مثل همین هفده سال سکوت باشد!
اما تو برای مولایــــت بخوان، همان نوحه‌هایی که دفترچه‌اش هنور هسـت!
ای شه تشنه لب، سلام علیک
سیــــدی یک نظر سوی ما کن!
همین!
.:.
یاد آن شب در حرمت!
جنس اشک ها با کربلا و نجف و سامرا فرق داشت.
عجیب دلم برایتان تنگ است امشب!
.:.
برای کسانی که رفتند تا بمانیم
به مناسبت هفته دفاع مقدس و ورود 9 شهید گمنام به شهر و دیارمان
...
بشنوید
دیگر نه می‌شود چشم‌ها را بست، نه می‌توان گوش‌ها را گرفت! کوچه‌های بیخیالی هم بن‌بست شده‌اند! حتی اگر نخواهی هم می‌بینی و می‌شنوی!
تاریخ دهِ یکِ شصت‌ویک را نشان نمی‌دهد اما، خمپاره‌ها سه‌شعبه‌وار گوشت و استخوان‌ها را می‌درند، کافرها قرآن سر نیزه زده اند، با آیه قرآن بی گناهی را سر می برند، پیرمردها بر پیکر جوانانشان علی الدنیا بعدک العفا می خوانند، دست 3 ساله ها را می بندند و جلوی چشمش مادر را سر می برند! هر آنچه که سال ها در روضه ها شنیدیم دیده می‌شود!
زینب عصر روز دهم آن جا بود تا آن مظلومیت را ببیند، زینب کمر خم کرد، پیر شد، حیران شد، اما ایستاد و بـرای عالمی بی انتها در زمان، واقعه را بازگو کرد، زینب نبود کربلا و عاشورا همان جا دفن شده بود!
رسالت زینب تبلیغ بود، تبلیغ حق علیه باطل، تبلیغ مظلوم علیه ظلم! زینب از کربلا تا شام و کوفه با همه آن مصیبت رفت تا فریاد بزند، فریادی که تکمیل کننده ی قیام حسینی بود!
حال در سوریــــــه حوادثی رخ می دهد عاشـــــورا وار؛ عده ای حسین وار شهید می شوند، سر می دهند، ارباً اربا می شوند! ظلم زبانه می کشد و مظلوم در آن می سوزد!
ای کاش باب جهـــــــــــاد باز بود،
اما حالا که نیست حداقل رسالت ما زینبی بودن است، حداقل وظیفه مان تبلیغ است، باید
به سهم خود و حتی به اندازه یک بال مگس یاری رسانیم مظلوم را! با آنچه که از
دستمان بر می آید!
اینجا یار نباشی، روز دهم عاشورای 61 هجری هم یار نمی بودی! اینجا بغض نکنی، غروب
عاشورا بغض نمی‌کردی!
روضه‌‌ی مکشوف همین جاست!
تمام کفر دارد در پیکره اسلام رخ می نماید، و چه بیخیال نشسته ایم ما!
سرباز باشیم، حتی با یک کپی پیست ساده، حتی با اعلام یک تنفر یک کلمه ای ، یا با اندوهی به اندازه یک آه!
تکلیفمان را با خودمان روشن کنیم حداقل!
در صورت تمایل برای اعلام انزجار از قتل عام مردم بی گناه سوریه می توانید این لوگو را در سایت یا وبلاگ خود قرار دهید!
